Reżyser, scenarzysta, pedagog i aktor. Zadebiutował w Operze Bytomskiej w 1987 r. reżyserując „Rigoletta” G. Verdiego i od tego czasu zasłynął oryginalnymi realizacjami ponad 80 widowisk operowych. Wśród nich znalazły się liczne dzieła G. Verdiego, m.in. „Otello”, „Trubadur”, „Falstaff”, „Moc przeznaczenia”, „Nabucco”, „Traviata”, „Rigoletto”, „Requiem” i trzy inscenizacje „Widm” S. Moniuszki, w tym słynna wersja przygotowana dla Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans. Wśród jego inscenizacji teatralnych z udziałem setek wykonawców znalazła się „Carmina Burana” C. Orffa, która w 2009 r. zebrała cztery najważniejsze Złote Maski (m.in. za scenariusz, reżyserię i inscenizację). Specjalizuje się w wielkich widowiskach – jest autorem największej w dziejach inscenizacji opery „Straszny dwór” S. Moniuszki wykonanej we wrocławskiej Hali Stulecia i uznanej za „Najwybitniejszą Inscenizację Roku 2001”. Trzy lata później stworzył dla Opery we Lwowie pierwszą w powojennych dziejach realizację tego dzieła wykonaną w języku polskim przez artystów ukraińskich z okazji Roku Polskiego na Ukrainie. Jego monumentalne superprodukcje przygotowane z wielkim rozmachem i z użyciem nowych technologii multimedialnych i telewizyjnych (m.in. „Carmen”, „Trubadur”) obejrzały dziesiątki tysięcy widzów. Z dużym powodzeniem reżyseruje musicale, operetki i komedie muzyczne. Jest autorem kilkunastu inscenizowanych koncertów i gali. Zajmuje się również reżyserią świateł z użyciem najnowocześniejszych rozwiązań technicznych. Jego spektakle gościły na festiwalach krajowych i zagranicznych. W latach 1993–1994 obejmował stanowisko kierownika artystycznego Opery Wrocławskiej. Zainaugurował Scenę Kameralną Opery Wrocławskiej w Szczawnie Zdroju, z której powstała następnie Śląska Opera Kameralna. Tu właśnie realizował program małych, kameralnych inscenizacji operowych („Włoszka w Algierze” G. Rossiniego czy „Kantata o kawie” J. S. Bacha, która okazała się wielkim sukcesem). W ciągu 25 lat stworzył blisko 100 produkcji teatralnych, operowych, filmowych i telewizyjnych. Za czasów jego dyrekcji (2007–2011) Wrocławski Teatr Lalek zrealizował 53 premiery i stał się atrakcyjnym miejscem na mapie kulturalnej miasta, odwiedzanym przez ponad 100 tysięcy widzów rocznie. Zapraszał do współpracy wybitnych artystów polskiej sceny. Odmienił sposób postrzegania teatru lalek, jako skierowanego wyłącznie do młodego widza (dowodem na to była m.in. realizacja „Pastorałki” L. Schillera, która zyskała wielkie uznanie krytyków i publiczności) . Realizował przedstawienia dla 2- i 3-latków (m.in. zachwycający spektakl „Jaś i Małgosia” J. Brzechwy). Jego „Bajkobus”, czyli objazdowa, nowocześnie wyposażona scena teatralna – umieszczona na platformie samochodowej i będąca precyzyjną kopią neobarokowego gmachu Teatru Lalek we Wrocławiu – została uznana za Najważniejsze Teatralne Wydarzenie Artystyczne Roku 2009 i ogłoszona przez „Gazetę Wyborczą” Fajerwerkiem Roku. Przedsięwzięcia artysty wykraczały poza tradycyjne ramy teatru lalkowego. Poszukiwał dla spektakli niekonwencjonalnych przestrzeni. Znany jest z realizacji interdyscyplinarnych projektów kulturalno-edukacyjnych. Zainicjował we Wrocławskim Teatrze Lalek profesjonalną działalność wydawniczą – m.in. doprowadził do pierwszego w dziejach polskiego wydania arcydzieła „Statek błaznów” Sebastiana Branta. Jedną z jego inicjatyw było przywrócenie do życia Ogrodu Staromiejskiego we Wrocławiu oraz powołanie jedynej w Polsce stałej sceny na wodzie (i w wodzie) we wrocławskim Aquaparku, gdzie zagrano ponad 70 interaktywnych przedstawień (m.in. słynne „Rekiny w basenie”) cieszących się wielką popularnością. Był wykładowcą Akademii Muzycznej w Poznaniu, Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie oraz prowadził wykłady mistrzowskie na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2011 r. otrzymał niezwykłą bezprecedensową propozycję przekształcenia Filharmonii Podlaskiej w Operę i Filharmonię Podlaską – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku, tworząc tym samym od podstaw zupełnie nową instytucję i projektując jej wielopłaszczyznową działalność w całkowicie nowej formule. W końcowej fazie budowy doprowadził do wyposażenia instytucji w najnowocześniejsze urządzenia oświetleniowe i nagłośnieniowe, które nie zostały przewidziane w pierwotnym projekcie. Ponadto, według jego wskazań i pomysłów powstał projekt studia multimedialnego. Dzięki temu Opera i Filharmonia Podlaska – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku jest obecnie jedną z niewielu instytucji posiadającą możliwość realizowania własnych nagrań telewizyjnych i filmowych, jak i realizacji nagrań i transmisji spektakli na żywo. Opera i Filharmonia Podlaska – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku posiada także – jako jedyna instytucja w Polsce – system CULUX 2011, umożliwiający realizację dekoracji multimedialnych i wirtualnych. Wraz ze swoimi współpracownikami stworzył nowoczesny program działań edukacyjnych, wśród których projekt artystyczno-edukacyjny „Korczak” został objęty patronatem Dyrektor Generalnej UNESCO i uhonorowany tytułem Wydarzenia Historycznego 2012. Obecnie, Opera i Filharmonia Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki w Białymstoku jest najnowocześniejszym i najprężniej działającym centrum kulturalnym na wschód od Berlina. Na deskach tej właśnie sceny zrealizował m.in. trzy spektakle, w tym dwa spektakularne widowiska na okoliczność Wielkiej Inauguracji nowego gmachu instytucji w dniach 28–29 września 2012 r.: operę „Straszny dwór” S. Moniuszki oraz musical „Korczak” Ch. Williamsa – ten właśnie spektakl został uhonorowany Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury i uznany za najważniejszą realizację 2012 r. Dzięki podjętej przez niego strategii zarządzania, w ciągu niespełna roku Operę i Filharmonię Podlaską – Europejskie Centrum Sztuki odwiedziła rekordowa liczba ponad dwustu tysięcy osób. Laureat wielu nagród, m.in. Wrocławskiej Nagrody Teatralnej, wielu Złotych Masek i Nagrody Hebla. Jeden z najbardziej cenionych współcześnie menadżerów kultury.